آخرین درام فضایی نت فلینز، دور، سفر به مریخ به ارزش گرفتن است - CNET

به محض اینکه شما انسان ها را به خلاء بی نهایت فضا معرفی کنید، آنها آن را با بهترین و بدترین آنها پر خواهند کرد-- آویزان های شخصی، سوگیری های فرهنگی، پتیته -- بلکه نبوغ و خوش بینی.

همه از این است که در صفحه نمایش کامل در دور، درام نت فلیکتوری جامد از سپتامبر 4 که ستاره برنده جایزه اسکار هیلاری سوانک. این می پیوندد ناوگان کوچکی از فیلم ها و برنامه های تلویزیونی ارائه زمین محدود به واقعیت افسار نگاه اجمالی از فداکاری و مبارزه ذاتی در اکتشافات فضایی.

دور بر اساس مقاله ای از کریس جونز در سال ۲۰۱۴ در مورد اسکات کلی فضانورد ناسا است که یک سال را در ایستگاه فضایی بین المللی گذراند. این نمایش مضامین اساسی مقاله را مانند دست و پنجه نرم کردن با فاصله فیزیکی و عاطفی از عزیزان می گیرد و آن ها را به یک تیم بین المللی پنج فضانورد منتقل می کند که توسط فرمانده اما گرین (سوانک) هل داده می شود، چرا که برای اولین بار سفر رفت و برگشت سه ساله ای را به مریخ آغاز می کنند.

این نمایش زمان خود را بین خدمه کشتی فضایی اطلس تقسیم می کند، شناور در اطراف و رفع مشکلات تهدید کننده زندگی در حالی که مدیریت هیجان و trepidation خود را، و خانواده گرین بازگشت در هیوستون.

در قسمت اول، یک بحران بهداشتی نیروهای خانگی اما را که در ماه منتظر پرتاب به مریخ است، پس می گیرد تا بین خانواده و ماموریت یکی را انتخاب کند. در تمام این مدت، یک حادثه باعث می شود که برخی از خدمه اش - از جمله کیهانن های قدیمی تر و با تجربه تر روسی میشا پوپوف (مارک ایوانیر) توانایی های رهبری او را زیر سؤال برند.

پیام روشن است: اگر اما مرد بود، هیچ کدام از این ها برای بحث و مناظره آماده نخواهد بود.

دور نشان می دهد که چگونه حتی صعودی ترین زنان در برابر درام محل کار و sexism مصون نیست.

اِما کار رو انتخاب کنه، اون مادر بديه. اگر خانواده را انتخاب کند، همه جا «در مقابل زنان تف می کند» همان طور که یک شخصیت می گوید. این یک معضل تقریبا غیر ممکن است. اما روی شانه های سوانک، هیچ چیز باورپذیرتر از طیف کامل حرکت او از همسر و مادر نگران به فضانورد ناسا بسیار موفق نیست و -- مهمتر از همه -- انسان در تلاش برای کشف همه چیز است.

پویایی جنسیتی تنها بیت چمدان لود شده در انبار محموله اطلس نیست. دور نیز به شدت از سفر به مریخ به عنوان یک "تلاش جهانی" آگاه است، بسته بندی فضانوردان از ایالات متحده، هند، چین، روسیه و بریتانیا را به یک قلع می تواند. سیاست فضایی چیز خودش است.

گرین در یک کنفرانس مطبوعاتی از پیش راه اندازی می گوید: «رسیدن به مریخ ممکن است ثابت کند که نه تنها بزرگترین دستاورد برای علم، بلکه برای سیاره ما است.» در هیئت مدیره آن را همه هماهنگی نیست، به عنوان خدمه یاد می گیرند برای مقابله و پذیرش یکدیگر به عنوان افرادی که با تجارب مختلف زندگی و قاب های فرهنگی مرجع می آیند. به عنوان مثال لیو وانگ فضانورد چینی و اما وقتی صحبت از چگونگی نزدیک شدن به فرزندپروری از فضا می شود، سر لب به لب می کنند و منظور شان به عنوان نماد در کشورهای مربوطه شان چیست.

سخت است که فضا را جدی نکنیم. اين يه تله مرگه. در چند سال گذشته چندین نمایش و فیلم، با تن رسمی، به خانه رانده اند که اکتشافات فضایی چقدر دشوار است. مریخ نشنال جئوگرافیک تصاویر مستند واقعی و درام سازی های استعمار سیاره سرخ را در هم تنیده تا همه چیز را از برخورد با فشار روانی درازمدت در فضا گرفته تا نبرد به ظاهر اجتناب ناپذیر بین دانشمندانی که می خواهند مریخ و شرکت هایی را که می خواهند آن را برای منابع سلب کنند، توضیح دهد. هولو اول، بر کم سکسی ترین بخش کل فرایند متمرکز بود: سیاست و بوروکراسی.

در طول آن خطوط، لحظاتی وجود دارد که دور مسیرهای روایتی را طی می کند که از دیگر درام های تلویزیونی آشنا هستند. به عنوان مثال، هر خدمه، قسمت پشت سر خود را می شود-- برخی موفق تر از دیگران. شخصیت های خاصی در میان این وضعیت پراسترنش نسبت به یکدیگر احساس می کنند. سوانک شروع به تجسم شوهرش مت (جاش چارلز)، مهندس ناسا، در کشتی می کند و به او مشاوره می دهد و از طریق تراوائل هایش از او حمایت می کند.

چیزهای فضای سرگرم کننده نیز وجود دارد. ميشا ودکا درست ميکنه . گیاه شناس Kwesi (آتو Essandoh) busies خود را در حال رشد سالاد فضایی. همه موافقند که آژانس فضایی ملی چین بهترین غذا را بسته بندی کرده است.

به طور کلی، دور یک درام خوب، به خوبی ساخته شده است که زیر خط فقط چگونه انسان حتی بهترین از ما هستند، حتی در حداقل موقعیت های دوستانه انسان است.