در هند، یک توالت تخریب ناپذیر ممکن است کلید نجات جان ها باشد - CNET

من در محله ای در فردآباد هند در جنوب دهلی نو هستم و توالت های فراری را با مردی به نام مایانک میدا بررسی می کنم. پشت سر ما برکه ای ایستاده فاضلاب است. بیش از سمت چپ ما کوچه های باریک و محله های زندگی تنگ از محله، دیوارهای بیرون از ساختمان های گل و لای لاغر آجر نقاشی شده در بنفش ترک خورده، زرد، آکوامارین و بلوز است. سگ های ولگرد تنبل می شوند و بچه ها می خندند و از راهروها پایین می دویدند. بو از خطوط فاضلاب باز حک شده به راهروهای ساخته شده از سنگفرش های گرد و غبار. توي يه در، يه زن هست که روي شستن ظرف ها روي زمين حدس زده.

اصطبل توالت ها که تقریباً به اندازه توالت های قابل حمل هستند، از بتن، چینی و فلز زنگ زده ساخته شده اند. من از رديف رد ميشم تا سعي کنم هر کدومشون رو باز کنم تا به داخل نگاه کنم پس از تنها یک سال استفاده، بسیاری از این latrines یا brimming با مدفوع، سلب شده برای قطعات، بسته قفل شده و یا برخی از ترکیبی از سه. مردم در محله، با توجه به کنجکاوی ما در توالت های شکسته خود را، به ما بگویید که آنها به طور معمول در یک میدان خاکی زباله در نزدیکی دفع به جای.

"خيلي حال بهم زنه. بیشتر اوقات می بینید که روشنایی وجود ندارد، تهویه وجود ندارد، توالت ها خراب می شوند. همه جا گه وجود دارد، مسدود شده است.» میدها، یکی از بنیانگذاران و مدیر عامل یک استارتاپ نوپای بهداشت هوشمند به نام توالت های گارو، در مورد این امکانات می گوید. او چهره ای پسری، چشمان بزرگ، صبور و بز سبک و سبیل دارد. او به طور مسطح اضافه می کند: «عمیقاً رقت انگیز است، بدبخت است.»

هند این عنوان تاسف بار را دارد که پایتخت مدفوع باز جهان است. حدود 344 میلیون نفر در هند به طور منظم به توالت دسترسی دارند-- این تقریبا یکی از هر چهار هندی است. همچنین بیش از کل جمعیت ایالات متحده است.

عملکرد توالت بیش از یک راحتی اساسی; آنها برای سلامت عمومی حیاتی هستند. به گزارش سازمان بهداشت جهانی، هر ساله بیش از 126 هزار نفر در هند - که بسیاری از آنها کودک هستند - به دلیل بهداشت ضعیف بر اثر بیماری های اسهالی جان خود را از دست می دهند. دفع تازه با ویروس ها و باکتری ها درگیر است، قادر به انتقال بیماری هایی از جمله وبا، دی انتری، هپاتیت A، تیفوئید و فلج اطفال از طریق حشرات پروازی است که بر روی ذخایر فرود می آیند یا زمانی که مدفوع منابع آب را آلوده می کند. شیوه های بهداشتی ضعیف، مانند شستن دست ها، در جوامع کم درآمد و روستایی شایع است و این مناطق را به ویژه در برابر بیماری ها آسیب پذیر می کند، از جمله ویروس کرونا که باعث COVID-19 می شود.

زنان و دختران مجبور می شوند روال روزانه خود را در اطراف این کمبود توالت پایه گذاری کنند. زنان قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار می شوند تا خود را تسکین دهند تا از چشمان پرنیدن، آزار و اذیت یا تجاوز جنسی جلوگیری کنند. هنگامی که هیچ توالت عملکردی یا پد بهداشتی در مدارس در دسترس نیست، دختران در طول روز به خانه می روند تا از حمام استفاده کنند و در طول دوره های خود از کلاس ها به کلی بگذرند.

این ها چالش های عظیمی و به هم پیوسته ای هستند که میدها با آن مواجه است. یک مهندس نرم افزار سابق 37 ساله و بومی حیدرآباد، پنج سال گذشته را صرف توسعه آنچه که امیدوار است توالت عمومی بهتری است، گذرانده است. او از طریق استارتاپ فناوری خود توالت هایی ایجاد کرد که همان اندازه این امکانات rundown هستند اما از فولاد ساخته شده اند تا آن ها را بیشتر ضد خرابکاری کند، تمیز کردن آسان تر و قادر به مقاومت در برابر استفاده سنگین بدون از هم پاشیدن باشد. از مدل های پیچیده تر او می توان به حسگرهای بی درنگ برای ردیابی شستن دست، استفاده از آب و فلاش توالت اشاره کرد. آن داده ها اطلاعات بهداشتی ارزشمندی را در اختیار مسئولان بهداشتی محلی قرار می دهد و تضمین می کند که امکانات در حال کار است.

شرکت او که در یک فضای کاری مرسوم ، مد روز در حیدرآباد مستقر است، نه چندان دور از محله، تنها ۲۹ کارگر را استخدام می کند. اندازه مشکلی که آنها با آن مواجه هستند در کشوری 1.3 میلیاردی که دومین ملت پرجمعیت جهان است، بسیار زیاد است. بسیاری از مدل های او نیز حداقل ۲۵٪ گران تر از امکانات سنتی هستند، بنابراین بعید است میدها بتواند توالت های بسیار بیشتری را به سرعت بسازد. او به جای اینکه از این موانع دلهره آور باشد، می گوید آنها را به عنوان یک فرصت بزرگ کسب و کار می بیند. او همچنین می تواند به پیشرفتی که از قبل به دست آورده اشاره کند.